Παντού. Τον σεξισμό των βιώνουν σχεδόν αποκλειστικά οι γυναίκες.

Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε «συνηθίσει» τόσο πολύ σε αυτή την κατάσταση που δεν αντιδρούμε, γιατί τη θεωρούμε «φυσιολογική».

Τα παιδιά από μικρά δέχονται διαφορετικές φιλοφρονήσεις από τους ενήλικες γύρω τους. Τα αγοράκια «πρέπει» να είναι δυνατά, γενναία, ζωηρά, να μην κλαίνε, να μην παίζουν με κοριτσίστικα παιχνίδια ούτε να συμπεριφέρονται σαν κορίτσια.

Τα κοριτσάκια από την άλλη πρέπει να είναι χαμογελαστά, με ωραία ρουχάκια, να μην είναι αγοροκόριτσα, να μάθουν νοικοκυριό και άλλα ωραία…

Και αν στις σύγχρονες οικογένειες αυτά τείνουν να ελαχιστοποιηθούν από αρκετούς γονείς, εντούτοις περιοδικά, ηλεκτρονικά παιχνίδια, ιστοσελίδες που απευθύνονται στα μεν ή στα δε έχουν άλλη άποψη. Προβάλλουν και προωθούν πρότυπα δυνατών αγοριών και όμορφων κοριτσιών.

Μεγαλώνοντας, τα αγόρια είναι, αυτά που θα δεχτούν λιγότερα σχόλια για την εμφάνιση τους σε αντίθεση με τα κορίτσια.

Και στο δρόμο, πολύ σπάνια κάποιο αγόρι θα δεχτεί «πείραγμα», ενώ τα κορίτσια το αντιμετωπίζουν καθημερινά.

Ακόμα κι αν η κατάσταση χειροτερεύσει και υπάρξει σωματική επαφή ή απειλή ή βιασμός τότε είναι πιθανό το κορίτσι να «τα θέλε».

Ο άντρας «φοράει παντελόνια» γι αυτό είναι έντιμος και έχει μπέσα και δεν κλαψουρίζει σα «γυναικούλα». Επίσης οδηγεί καλύτερα γι αυτό και κανένας δεν στο στέλνει να πάει στην κουζίνα του.

Αυτά και άλλα πολλά αντιμετωπίζουν οι γυναίκες καθημερινά. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα στην Laura Bates να δημιουργήσει το Everyday Sexism Project. Μια ηλεκτρονική πλατφόρμα όπου γυναίκες, αλλά και άντρες από όλο τον κόσμο γράφουν τις προσωπικές τους ιστορίες και εμπειρίες σεξισμού που έχουν βιώσει. Ιστορίες που πολλές φορές δεν έχουν ειπωθεί γιατί γυναίκες που δέχονται το σεξισμό, ντρέπονται ή φοβούνται ή τις θεωρούν υπερβολικές και μυγιάγγιχτες ή τελικά απλά δεν γίνονται πιστευτές.

Το εντυπωσιακό είναι ότι στο Everyday Sexism Project 50.000 γυναίκες κατέθεσαν τις εμπειρίες τους μέσα σε 18 μήνες. Εκ τότε καθημερινά δεκάδες ιστορίες αποτυπώνουν την κατάσταση. Πολλές εμπειρίες είναι κοινές. Άλλες πάλι ξεπερνούν κάθε φαντασία. Αυτό που δείχνει το project είναι ότι ο σεξισμός είναι καθημερινός και συμβαίνει παντού. Όλα συνδέονται μεταξύ τους. Μια λέξη, μια χειρονομία, η συνήθεια, η απάθεια σε τέτοια φαινόμενα και στο τέλος η βία.

Νόμοι υπάρχουν. Μπορεί να χρειάζονται βελτίωση, αλλά υπάρχουν. Οι συμπεριφορές και οι απόψεις μας είναι αυτές που πρέπει να αλλάξουν. Χρειαζόμαστε πολιτιστική και κοινωνική αλλαγή στις συμπεριφορές μας προς τις γυναίκες και τη βία κατά των γυναικών. Όλοι μας αποτελούμε κομμάτι της λύσης του προβλήματος. Η δικής μας συμπεριφορά, η μη ανεκτικότητα μας σε κάτι που θα δούμε γύρω μας, το μποϋκοτάζ σε εκπομπές ή έντυπα που προάγουν το σεξισμό, η διεκδίκηση της ισότητας, η εξωστρέφεια είναι η απάντηση για την μείωση και τελικά την εξάλειψη του φαινομένου.