Σύμφωνα με στατιστικά των τελευταίων ετών περίπου επτά γυναίκες σκοτώνονται κάθε μήνα στην Αγγλία και την Ουαλία, περίπου τέσσερις γυναίκες το μήνα στην Αυστραλία, και περίπου 76 γυναίκες ανά μήνα στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το χέρι του «δικού τους» ανθρώπου.

Οι περισσότερες από τις δολοφονίες αυτές γίνονται από συντρόφους αρκετά μεγαλύτερους σε ηλικία από τις γυναίκες τους και ίσως υψηλότερου μορφωτικού ή οικονομικού επιπέδου από αυτές (χωρίς βέβαια αυτό να είναι κανόνας).

Το προφίλ του «άνδρα» συζυγοκτόνου είναι αυτό του κυρίαρχου άνδρα, που βλέπει τη γυναίκα ως τρόπαιο, την θέλει υποτελή και χωρίς οποιασδήποτε μορφής ανεξαρτησία.

Συχνά, όταν οι γυναίκες θέλουν να χωρίσουν ή κάνουν κάποια άλλη κίνηση αυτονομίας, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστούν βία από τους συζύγους ή συντρόφους, η οποία μπορεί να φθάσει και στην ακραία εκδοχή του φόνου. Δύσκολα γίνονται αποδεκτές ή ανεκτές από ορισμένους άνδρες συμπεριφορές (ιδιαίτερα όταν εμπίπτουν στην ηγεμονική μορφή ανδρισμού), οι οποίες δείχνουν ότι η γυναίκα έχει υψηλή αυτοεκτίμηση, δυναμισμό, ικανότητα να αντιμετωπίσει μόνη της τη ζωή, να διεκδικήσει για τον εαυτό της, να κάνει άλλες επιλογές για την οικογενειακή της ζωή, αναφέρει η κ. Κογκίδου, Πρόεδρος της Επιτροπής Ισότητας Φύλων του ΑΠΘ.

«Εσύ στο χώμα και εγώ στην φυλακή», μπορεί να είναι άσμα περασμένων δεκαετιών, δεν είναι όμως ούτε δικαιολογία, ούτε αφορμή, ούτε ιδεολογικό περιτύλιγμα της απεχθούς πράξης αφαίρεσης της ζωής κάποιου ανθρώπου.

Χρειάζεται να αναπτυχθούν θεσμικά εργαλεία (μέσω της εκπαίδευσης με σύγχρονα μαθήματα στα σχολεία, της οικογενειακής στήριξης, του νομικού πλαισίου, του κοινωνικού δικτύου υποστήριξης κλπ) για την προστασία, αλλά κυρίως για την διαμόρφωση παιδείας με στόχο την δημιουργία άλλων προτύπων και μορφών ανδρισμού πέραν της ηγεμονικής.