Στον ποινικό κώδικα της Ελλάδας τυποποιείται μόνον η ανθρωποκτονία ως ποινικό αδίκημα. Η «Γυναικοκτονία» δεν υπάρχει. Ούτε κάποια άλλη μορφή έμφυλης βίας η οποία έχει ως αποτέλεσμα την αφαίρεση ζωής. Είναι όμως ποινικό αδίκημα σε χώρες κυρίως της Λατινικής Αμερικής και στην Ε.Ε. ο όρος διαχωρίζεται από την ανθρωποκτονία σε 16 κράτη ενώ σε 12 (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) δεν υπάρχει διαχωρισμός.

Τον όρο γυναικοκτονία (femicide) τον συναντάμε πρώτη φορά σε νομικό λεξικό το 1801, είναι αναγνωρισμένος από τον ΟΗΕ από το 1976, χρησιμοποιείται από το ΕΔΔΑ και από το αντίστοιχο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αμερική. Από το 1848, ο όρος δημοσιεύθηκε στο λεξικό νομικών όρων του Wharton's. Ουσιαστικά «Είναι η δολοφονία εκείνη που δεν έχει απλά θύμα μια γυναίκα (για άσχετους κατά τα άλλα λόγους), αλλά μία γυναίκα αποκλειστικά για έμφυλους λόγους» (Μ. Καούνη, Δικηγόρος)

Αυτό είναι το νομικό σκέλος. Υπάρχει όμως και το κοινωνικό.

Στο επίπεδο αυτό ο όρος «Γυναικοκτονία» δείχνει μια εδραιωμένη κοινωνική κατάσταση.

Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα (EIGE), o γενικός ορισμός είναι ο εξής: δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, οι οποίες διαπράττονται ή γίνονται ανεκτές τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής» και λοιπές μορφές δολοφονίας, τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, και περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.

Με ένα πολύ σημαντικό άρθρο στα «Νέα» παρενέβη η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου στην προβληματική που γεννήθηκε τις τελευταίες μέρες σχετικά με την χρήση, την έννοια του όρου αλλά και τα αντίστοιχα κενά του δικαιϊκού μας συστήματος..

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρει αναλυτικά:

«"Έγκλημα πάθους", "εν βρασμώ ψυχής", "διά λόγους τιμής": έτσι αποκαλούνταν και έτσι καλύπτονταν επί δεκαετίες τα έμφυλα εγκλήματα. Ο όρος γυναικοκτονία εμφανίζεται τις τελευταίες δεκαετίες για να προσδιορίσει ένα έγκλημα που διαπράττεται εναντίον των γυναικών εξαιτίας του φύλου τους, για τον απλό και μόνο λόγο ότι είναι γυναίκες. Η βία που ασκείται στις γυναίκες πίσω από κλειστές πόρτες, εν είδει τιμωρίας για την «απείθειά» τους, έχει συνήθως ανδρικό πρόσωπο.

Και η γυναικοκτονία έρχεται ως κορύφωση της συχνά χρόνιας σωματικής και ψυχικής τους κακοποίησης. Η γυναικοκτονία είναι ένα έγκλημα στο οποίο εγγράφονται τα πρότυπα ηθικής των δραστών, η ιεραρχία των φύλων και η κατανομή των εξουσιών στον οικογενειακό μικρόκοσμο, η ιδιοκτησιακή νοοτροπία σε σχέση με τα θηλυκά μέλη της οικογένειας, η εσωτερικευμένη νομιμοποίηση της διαπροσωπικής βίας.

»Προϋποθέτει σχέσεις εξουσίας και εξάρτησης μεταξύ θύτη και θύματος, ανισότητα σωματική, κοινωνική ή οικονομική, επικυριαρχία παρωχημένων κοινωνικών αντιλήψεων και έμφυλων στερεοτύπων. Δεν θα επαναλάβω εδώ τον αποτρόπαια μεγάλο αριθμό των γυναικών που δολοφονούνται κάθε μέρα στον κόσμο. Θα τονίσω, απλώς, ότι είναι καιρός να εξαλειφθεί ο κυρίαρχος σεξιστικός λόγος που επιρρίπτει την ευθύνη για τα γυναικοκτονικά φαινόμενα στις ίδιες τις δολοφονημένες γυναίκες. Είναι καιρός να αντιμετωπιστούν δραστικά, και στη χώρα μας, τα κενά ή τα ελλείμματα του δικαιικού μας συστήματος, ώστε να πάψει η διαιώνιση του καθεστώτος φόβου και υποταγής των γυναικών και να αναχαιτιστεί η κλιμάκωση της έμφυλης βίας, η οποία, με τη γυναικοκτονία, εκδηλώνεται στην πιο ακραία της μορφή. Η κοινωνία οφείλει να προστατεύσει αποτελεσματικά τις γυναίκες που πέφτουν θύματα έμφυλης βίας, μέσω της ενημέρωσης, της ενίσχυσης της αυτοπεποίθησής τους και της πολυδιάστατης στήριξής τους.»