Η έμφυλη βία είναι το έσχατο μέσο κυριαρχίας, ο πιο βίαιος τρόπος να διατηρηθεί ο κοινωνικός έλεγχος και η πιο ακραία εκδήλωση της είναι η γυναικοκτονία.

Η αιτία της ενδοοικογενειακής βίας δεν είναι η πανδημία. Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα στις συνθήκες της πανδημίας να αυξηθεί η συχνότητα της κακοποιητικής συμπεριφοράς από αυτούς που ασκούσαν από πριν οποιασδήποτε μορφής βία, πολλοί από τους οποίους γίνονταν ακόμη πιο βίαιοι λόγω του άγχους και του φόβου για την πανδημία, για το μέλλον, για την εργασία τους.

Η έμφυλη βία όμως αποτελεί το σύμπτωμα της πατριαρχίας. Αντιδρούμε και προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τα συμπτώματα αλλά ξεχνάμε ότι η ανισότητα των φύλων είναι η αιτία της. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) η γυναικοκτονία είναι πιο συνηθισμένη σε χώρες με μεγαλύτερη φυλετική ανισότητα και μικρότερη γυναικεία κυβερνητική εκπροσώπηση. Για να μειωθεί η ενδοοικογενειακή βία χρειάζεται η ισότητα των φύλων να εμπεδωθεί ατομικά και κοινωνικά. Απαιτούνται θεσμικές και κοινωνικές αλλαγές τέτοιες ώστε καμία μορφή έμφυλης βίας να μην είναι ανεκτή και όχι να μετατίθεται σε εμάς τις γυναίκες μέρος της ευθύνης συζητώντας τι μέτρα προστασίας μπορούμε να πάρουμε.

Το νομικό θεσμικό πλαίσιο είναι προφανώς ένας παράγοντας για την υποστήριξη και την αρωγή των θυμάτων -για αυτό και χρειάζεται να αναγνωριστεί νομικά ο όρος και τα ισόβια να είναι ισόβια- αλλά η αλλαγή θα έρθει με την ανατροπή συστημάτων, νοοτροπιών και με το σπάσιμο των στερεοτύπων. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της εκπαίδευσης. Ο ρόλος του σχολείου μπορεί να είναι καταλυτικός μέσω δράσεων και μαθημάτων στοχευμένων στις προκαταλήψεις για τα φύλα, στην σεξουαλικότητα, στις έννοιες της συναίνεσης, της αυτοδιάθεσης κλπ